Bu akşam yine sen düştün aklıma. Odanın bir köşesinde sen, öbür köşesinde ben. Sen beni süzüyorsun , ben de seni. Parmaklarımın arasındaki son sigaram da biterken, belli belirsiz bir soluk alıyorum, ardı sıra tarifsiz bir tükeniş. Aslında biliyorum yoksun her zamanki gibi.Sen gittin gideli çok oldu insan sesine hasret günlerim. Çok oldu zamanın durduğu, akmadığı gecelerim… Sevdiceğim inan hiç kızmadım , küsmedim sana toprakla kardeş oldun diye. Senle ben konuşurken hem nefesimizi tüketirdik hem de kelimeleri. Ancak sustuğumuz an , her ikimiz de yorgunluğumuzu ve susadığımızı fark ederdik. Bana şimdi Mutlu musun? diye soracak olursan: Yaşıyorum işte ama hayata karşı nefretle değil sevgiyle. Mutlu olmak için insanları mutsuz etmiyorum .…

En sıska yerindeydim yürüdüğüm yolların. Bütün halatlar kopmak üzereydi kendimi sımsıkı bağladığım yerlerinden hayatın. Oysa koca koca ilmikler rahatlatıyordu beni kopmaz bu hayat diye İlmikler koca, halat kalın, uzun.. (Belkide yorulmak galiba buydu) Yollarda yoruluyordu. Tam korkmak üzereydim ve artık tamda kendim açmak üzereydim düğümleri ki yürüdüğüm yollar diriliverdi birden ve ben yürümeye başladım yeniden… (Belkide inanmak galiba buydu) İnsan inanıyordu. Yeni bir bahçenin avlusunda uzanır buldum kendimi sonra… Gözlerinin yanına uzanıverdim usulca… Artık gözlerimin bahçesindeydin. korkma, dağıt kokunu… (Belkide sevmek galiba buydu, gözlerinde başlıyordu) Gözlerin, Git git bitmiyordu…

Maalesef ile iyiki arasındaki o ince çizgide gidip geliyorum .. Ne maalesefle geçiştirilebilecek kadar basit yaşadıklarım ne de iyiki demeye değer senelere kul olan acılarım .. -”Çocukken daha mutluydum ben .. Nereden çıktı bu büyümek durup dururken?”

Bir zamanlar öznesi olduğum hayatın şimdi belirtisiz nesnesi bile değilim. Öyle çok öğeye yüklendim ki Ayırt edemez oldum nesiyim artık yükleminin? Hangi soruya karşılık geliyorum? Hangi ek benim? Vurgumu kaybedeli çok oldu. Bilemiyorum ; ben bu anlamsız hayatın hangi tümcesiyim…

Boydan boya yalnızlık yazılmış sanki kaderime. Her satırımda senden,her satırımda acıdan izler var kare kare. Acılarım gittikçe artıyor ve hergün yenisi ekleniyor ateşime.Kalbimi gözlerimi dudaklarımı ve sevgimi yaktı katre katre. Kendimi sende yitirebilirim.. Sonsuzluğuna anlam yükleyebilirim kendimce.Belki saçma belki anlamsız bir anlam olur bilemem ama en azından varlığı belli olur bu saçma boşlukta.Gizli hüzünler saklı satırlarımda ve ağlamaya yüz tutmuş kalemim.Hangi yöne yürüsemdönsem uçurum çiçeğiyim ..Çaresiz .. Artık nedenlerini niçinlerini aramaz oldum yaşamaın bu küçücük bedene bu büyük ruh yani yaşam..Hep bi vazgeçişti seçimlerim çünkü hep bi vazgeçiş noktasında durdu sevmelerim.Şimdi hangi yöne yürüsem hep bir adım ötemde duruyor uçurum.N’apıyım ben bir uçurum çiçeğiyim .. !