Elime baktım, Çok kirlenmiş. O anda yoldan geçen birisi bana seslendi; “Senin için aşk nedir”diye. Bende elimi gösterip; …”işte budur” dedim .

Sözcüklere dudaklarım kapandı, içimde kuruyorum artık sadece ‘senli’ cümlelerimi !

Ne kadar uğraşırsan uğraş yetmez artık gücün dilimden tek bir söz almaya, alışmıştın sen o dilden sevgi dolu sözler duymaya, uğraşma yar! şimdi konuşursam hoş sözler olmaz duyacakların, artık bu dudaklar mühürlendi anlayacağın.. [M.T..]

Şimdi yaradır kelimeler, şimdi yar’adır israf edilen her cümle!

Kendime bir not bıraktım gideceğime dair. Kapıyı çarpıp çıktım kimsesizliğimden. Geri dönüşü olmayan bir yoldu, yaşamak… Ben ise yola gelmemekte direniyordum!

Büyük büyük savaşlardan çıkıp kendi evime dönmeye benzer, sana gülümsemek…

Sen içimdeki harabenin mimarı, gururla gezinebilirdin enkazımda… Yüreğim ayaklarının altında, sana değmenin mutluluğuna erişebilirdi pekâlâ…

İlk itiraflara kolaylık sağlayan bu kurumsal saklambaçta Sol yanını yokluyorsun, ama orada bir ben yok işte Orada kimi görsen ben sanıyorsun haliyle Ne dersem diyeyim sen çıkma, olduğun yer güzel Olduğun yerde kal, yüreğimdesin; milim oynama Bağrışıyorlar o sıra yalnızlığının çilli çocukları “Çanak çömlek patladı.”…

gözler yalan söylemez demişlerdi senin gözlerin yalanmış..

Ben senin televizyonunum. Uzaktan kumandan olmayınca tuşuma basıp da çalıştırmayı unuttuğun. Ben seni yerel sevdim, sen beni genel. Ben sana naklen yayındım ! Sen benim yaralarıma bant sardın. Şimdi kaçıncı kanalı açarsan aç, reytingi tavana vurmuş karıncalı bir yalnızlığım…