Hüzünbaz

Elime baktım, Çok kirlenmiÅŸ. O anda yoldan geçen birisi bana seslendi; “Senin için aÅŸk nedir”diye. Bende elimi gösterip; …”iÅŸte budur” dedim .

Sözcüklere dudaklarım kapandı, içimde kuruyorum artık sadece ‘senli’ cümlelerimi !

Ne kadar uÄŸraşırsan uÄŸraÅŸ yetmez artık gücün dilimden tek bir söz almaya, alışmıştın sen o dilden sevgi dolu sözler duymaya, uÄŸraÅŸma yar! ÅŸimdi konuÅŸursam hoÅŸ sözler olmaz duyacakların, artık bu dudaklar mühürlendi anlayacağın.. [M.T..]

Åžimdi yaradır kelimeler, ÅŸimdi yar’adır israf edilen her cümle!

Kendime bir not bıraktım gideceğime dair.
Kapıyı çarpıp çıktım kimsesizliÄŸimden.
Geri dönüÅŸü olmayan bir yoldu, yaÅŸamak…
Ben ise yola gelmemekte direniyordum!

Büyük büyük savaÅŸlardan çıkıp kendi evime dönmeye benzer, sana gülümsemek…

Sen içimdeki harabenin mimarı, gururla gezinebilirdin enkazımda… YüreÄŸim ayaklarının altında, sana deÄŸmenin mutluluÄŸuna eriÅŸebilirdi pekâlâ…

Ä°lk itiraflara kolaylık saÄŸlayan bu kurumsal saklambaçta
Sol yanını yokluyorsun, ama orada bir ben yok işte
Orada kimi görsen ben sanıyorsun haliyle
Ne dersem diyeyim sen çıkma, olduÄŸun yer güzel
OlduÄŸun yerde kal, yüreÄŸimdesin; milim oynama
BaÄŸrışıyorlar o sıra yalnızlığının çilli çocukları
“Çanak çömlek patladı.” diye ve yine sen ebesin
Bir gün bensizliÄŸe göz yummayı bana da öÄŸretir misin?

gözler yalan söylemez demiÅŸlerdi senin gözlerin yalanmış..

Ben senin televizyonunum. Uzaktan kumandan olmayınca tuÅŸuma basıp da çalıştırmayı unuttuÄŸun. Ben seni yerel sevdim, sen beni genel. Ben sana naklen yayındım ! Sen benim yaralarıma bant sardın. Åžimdi kaçıncı kanalı açarsan aç, reytingi tavana vurmuÅŸ karıncalı bir yalnızlığım…