Her eğilip baktığımda başımın gövdemden ağır gelmesiyle yerde buluyorum kendimi… Deyimlerden cıkmış bi cümle olabilir ama kafamın içindekiler, beynimi sömüren anlamsız yada belkide fazla anlamlı düşünceler tasımıyor artık bu bedeni… Her defasında düşmek mi bana yazılan, yada en acısı yerlerde sürünürken bile başımı kaldırabilecek gücü bulup (ki nerden bulduğumu anlamış değilim hala) düştüğüm yüksekliği görmek mi? Gülücük perisi niye uğramıyorsun yüzüme? Hala kaçırıyorum gözlerimi insanlardan… Kaybolmasınlar içimdeki boşlukta diye.. Niye farklı olduğumu devamlı yüzüme vuran kelimeler seçiyorlar benimle konusurken?… Niye hissettiriyolarki bunu? Yüzümdeki tepkisiz maskenin atında devamlı ağlayan bi yüz olduğunu öğrenmek içinmi bütün bu çabalar? Ne zaman acık vericek diye ben kaçtıkca bıkmadan üstüme gelmeleri… Neden?… Herşey yalan sadece…

………….. …… Üzgünüm sevdiğim… seni yutamam! Varsın olsun sancılarım çoğalsın Hatta hiç dinmesinyok etsin beni! Yeterki başkalarının sancıları var olmasın…! 29.12.2009

Sevilmeyen bir anısın yüreğimde Hissedilmeyen bir sevdasın hasretinle Kabuk bağlamayacak bir yarasın belkide Yaktın kalbimi hüzün ve keder ateşiyle Hangi su söndürür söyle bu eğreti ateşi elleriyle Geri dönüşün çok zor yaşamam gerek hayalinle Unutmak sözlüğümde yok derinlere gömdüm ellerimle Akıtacak ne kaldı ki yaş mı bıraktın gözlerimde Kelimeler de tükendi seninle YOLUNU ALDIN, SÖZ BİTTİ VEDAYA TEPKİSİZ BU DİLİMDE…