Karanlık odamın tenhalarından yazıyorum.ve karadeliklerde kaybolan sizlere sesleniyorum. Sevmiyorum.seni,onu,bunu,şunu..Hayatımdaki bütün öznelerden nefret ediyorum. Size yakışan tek şeyi besliyorum içimde,hak ettiğiniz tek değer.Aptallığım için bağışlayın.Bundan önce gösterdiğim sevgi ve saygı için af diliyorum.Evet çünkü siz bunların hiçbirini hak etmediniz. Edebileceğinizide sanmıyorum… Hepiniz uzaklaşıyorsunuz.Önceden sağıma soluma baktığımda gördüğüm yüzler teker tekersiliniyorlar…Uğruna gözyaşı döktüklerime ne demeli?Hepsi karmasık zihnimi daha da çok bulanıklaştırıyorlar.Zapdedilemez artık. … Ne arkadas ne dost ne de sevgili.Hiç biri ama hiçbiri anlamıyor. Her birinin ağzından sahte gülüşler,yapmacık tavsiyeler,sacma kahkahalar dökülüyor.Ve ben gün geçtikçe onlar için anlamsızlasıyorum…