Hangi sevgili var ki, senin kadar duyarsız ve kalpsiz? Ve hangi sevgili var ki, benim kadar çaresiz? Hangi ayrılık var ki, böyle kanasın ve böyle acısın? Ve hangi taş yürek var ki, benim kadar ağlasın?

Yine bana döndüğünde çek git demeliydim sana, bu kadar canımı acıtmazsın her seferinde, kendini affedemedin diye benim ruhumu bu kadar cezalandıramazsın. Çekip giden sen, susan sen, Beni bir piç gibi ortada bırakan sen,yanımda hızla koşarak giden sen, her seferinde ikimizin yerine seni affeden ben… Şimdi diyeceksin seni kızdırdım diye bu sözlerin , yine ağır konuşuyorum değil mi? Bunları demiyecek misin? Sen huysuz küçük kızı oynayamadan yaşamayı bilmez misin? Lafa gelince ben seni seviyorum diyeceksin, senin için her şeyi göze alıyorum vs gibi sözler, senin göze aldığın birşey yok, bensizliği denedin ve kaybettin…Göze aldığın birşey varsa oda bensiz olduğun anları tekrar yaşamamandı…

Zaman,uçsuz bucaksız diyarlara savurdu bizi.. Şimdi istesemde o mavi suları geçip, dağları aşıp varamam bir yere.. hayatın neler getirdiğini yeniden anlar oldum. Bu vakitsiz ayrılıklar öğretmenim oldu! Şimdi derin yaralarımın en kanayan bölgesinde sessiz kaldım günden güne… Ben tektim, tek geldim ve sonum yine tek kişilik olucak. Gelecek için kuşkum yok. Nedense nedensizce düşünmüyorum geleceğimi… Ama hep bir yanım başka yerde. Benliğimi toplayamıyorum. Her defasında kaybediyorum… Şimdi bir korkaklık var her bir yanımda… Gözlerim dahi bakmaya korkuyor hayata…(!)