Bazen biliyorum, hayat çok zor..Zamanı gelmiş dediler.. Nedenleri topladığım, ne yapsam başa çıkamadığım zamanların sonu.. Ben koynumda sabırları suladım, kelimeleri kustum, sustum bazen.. Olmadı, yapamadım.. Bu oyunun sonu yalnızlık.. Kaderim misin, kadersizliğime sebep misin, kimsin! Dağıttım tereddütleri, yığılmış pişmanlıkların ardında, gizlenmesi mümkün olmayan, boşvermişliğimle kimsesizim. Dibe vursada aşk, kaldıran yok.. Sana göre haber değeri taşımıyor sitemlerim, bana göre ise yüzkarası çaresizliklerim.. Hepsi burda, hepsi ortada.. Keyfine diyecek lafım yok, bal şeker olsun, afiyet olsun, hatta üstü kalsın.. Sana bağırırken, sözlerim sert bir kayaya çarpıp, iki misli ağırlıkla bana geri dönüyor, bu daha da ağır oluyor biliyor musun, o yüzden susuyorum.. Gerçi bunun da bir faydasını görmüyorum, yuvarlananıp yaşıyorum kendi kendime işte.. Bu “kendi kendime” ile insan kendisini nasıl hisseder biliyor musun? Kendimi nasıl hissettiğimi biliyor musun, nasıl kötü hissettiğimi.. Bir adet “neyin var” sorusundan daha yaratıcı olamamanın, anlamamanın, anlamaya bile vakit bulamamanın, geçmişin, geleceğin, herşeyin canı cehenneme..
Mutlu değilim..
Duyuyor musun?
Var mısın?
Yok musun?
Orda mısın?
