Düşü(nü)yorum..

Bazen bi durup düşünüyorum acaba bidaha beraber olur muyuz diye.. hani diyorum ya herşey sana bağlı diye.. yine o geliyor aklıma.. ‘ama herşey ona bağlı’ diyorum.. ve öyle kalıyorum… ama biliyorum.. hiç kimse biz olmayacak ..

Diyorum ki bu yazdıklarımı sana göndersem mi. tahmin edebiliyorum hiç düşünme diyceni.. ama herzamanki gibi ben konuşunca hani sen söylemeye bişey bulamıyosun da susuyorsun ya.. yine susmandan korkuyorum.. bir adam tanıyordum arkadaşı çoktu ama hiç konuşmazdı.. bilirdik çok neşeli.. adam gibi adam biri olduğunu.. ama konuşmazdı işte.. bir gün dayanamayıp sordum.. ‘abi’ dedim.. sen de biliyosun çok güzel anılarımız var.. neşelisin.. iyisin.. ama neden bu suskunluk? ‘çok sima tanıdım’ dedi.. çok kalbe girdim.. çok kalbime giren oldu.. ama hiç biri bana onu anlatamadı.. unutturamadı.. ona çok şeyler söylüyordum.. çok şeyler.. içimden gelen cümlelerin en güzellerini seçiyordum.. neden? belki sözlerim onu öyle derinden etkilediği gibi bana öyle derinden bağlanır.. beni onsuzluğa bir daha bırakıp gitmez diye.. e peki n’oldu? yine onsuzum.. yani neden susuyorum? çok konuşusamda.. en güzel sözler söylesem de kardeş’im gidenin boynuna ip de bağlasan ‘gidicem’ dediyse durduramazsın.. (: ‘ahh be abim..’ dedim.. sonra ikimiz de susmuştuk … nerdesin şimdi abi?.. yine gel yine gözlerinle anlat herşeyi.. şimdi ben de sussam mı diyorum.. çünkü ben konuştukca onlar susuyor.. kokuyorum.. susmasınlar.. aslında bu kadar konuşmaktan sa bu kadar şey söylemekten se.. sadece 2 kelimeyle herşeyimi anlatmak isterdim o’na.. ama bildiğim bir şey daha var ki.. istemek-elde etmek.. istemek ayrı, elde etmek ayrı..