Aşkmış..
İnsanı elden ayaktan düşüren hayat şakasıymış adı..
”Bu ne cüret” demek var içimde..
Ahh içim..
hafızan ne kadar da derinmiş..
Gecelerin dili hala çözülmedi,
acıların da mevsimi sonbahar..
Sigaramı bile yakamıyorum,
seninle herşeyim kaybolmuş,
çakmağım dahil..
Sen de beni içinde kaybettin, niyeyse..
70’lik rakıya meze misali..
Sabah ayıldığında unuttun muhtemelen,
yada unuttuğun gün ayıldın kimbilir..
Temize çekilecek kelimelerin bile yok hala.
Senle başlayan cümlelerde
ben susmaya direnirken yorgun düştüm üstelik.
Ateşe verdiğin bu yüreği
daha ne kadar sabırla okşuyacağım bilmiyorum.
Sabır ilahi taktire boyun eğişmidir sence?
Vuslat öldümü desem,
avans mı vermiyor desem,
ne desem..
Ahh içim..
İçin ne kadar büyükmüş senin..
Bir dün de böyle bitmişti bir önceki gün,
yakamamıştım sigaramı,
ağlayamamıştım da..
Keşkelere haber salıp seni anmıştım,
sonra mazide kalan beni..
Eskidendi herşey..
çok eskiden..
Fiiiiiivvvvyt olmadımımı….ıslıııık,ısssssssslııııııııııııııııık.Üfffff…