Duyarsızlığa isyanım var arkadaş Zorluyor vicdanımın sınırlarını, yoksulluk ve duyarsızlıklar, Ne bir çare var, nede çareyi arayan, Yüreklerdeyse sesiz bir bekleyiş var, Dalgalanıyor göklerde, ay yıldızlı bayrağım, O bile melul melul ve hüzünlü, Dalgalanışında bile bir başka hüzün var, Yok olmuş gündüzler, akşamları da aynı, Mutluluk kalmadı insanlarda, hele de o çocuklar, Sofralar boş, bomboş kalmış umutlar Bir bir sarardı yüzlerde bakışlar, döküldü birer birer yapraklar Hani dört mevsimi yaşardı yurdum, İnsanlar hep sonbaharı, kışı yaşadılar, Yürekler katılaşmış, gülmeyi unuttuk, Hiçbir şeyin tadı bile yok artık, Çorbasında bırak yağı, tuzunu bile çaldılar Hani üç öğün yemeği?.. bir öğüne bile muhtaç kaldılar, Hadi anlatın, dediklerim doğrumu yoksa yalanmı, Yoksa bir politikacı edasıyla mı konuşuyorum, Yoksa bir ideoloji mi satıyorum ben,
Yoksa yaptığım siyasetmi, adını siz koyun, Utanmayın, çalmaya devam edin yalan sazınzı, Daha ne kadar inleyecek bu millet, bu vatan Nerede sosyal demokratlar, nerede sağcısı, Nerede solcular. Nerede muhafazakarlar, nerede milliyetçi diye geçinen o yobazlar, o riyakarlar Siz mi yalan söylediniz, yoksa yalancı olan dilleriniz mi Bu mu benim ülkem, bu mu vatanım Sancı çeker olmuş toprağım, yerindeyse rahat değil şehit yatanım Ne sevgi kaldı nede aşk, denizleri doldurur olmuş riyakarlık seli Hey gidi Mustafa Kemal, sen gittin gideli hala perişan bu millet Düzelmedi halli, gülmedi yüzü, ne kudreti kaldı, nede dayanacak taakat Ah bir ayıltıla bilse, o damarlardaki sarhoş kanı Namerde muhtaç olma dedin, koyma yurduna düşman, Biz dışarıda beklerken, içerden yıktılar menfaat ve ihtiras düşmanları Hani yeni bir dünya kurulsa, kim yürütecek bu gemiyi, Kim yönetecek senin gibi bu ülkeyi kim Yuvalar mutsuz kalmış, insanı mutsuz, mevsimler mutsuz Yazan Şebap mutsuz okuyanı mutsuz Boyun bükmüş ağaçlar, her köşesine örmüş örümcek, ağını Sesiz kaldıkça bu millet, bitmez bu eziyet ve zulüm, Köstebeklerse yine üreyecek, kervanını yürütecek bir bir
Sinan KARAKAN
