Bu akşam yine sen düştün aklıma. Odanın bir köşesinde sen, öbür köşesinde ben. Sen beni süzüyorsun , ben de seni. Parmaklarımın arasındaki son sigaram da biterken, belli belirsiz bir soluk alıyorum, ardı sıra tarifsiz bir tükeniş. Aslında biliyorum yoksun her zamanki gibi.Sen gittin gideli çok oldu insan sesine hasret günlerim. Çok oldu zamanın durduğu, akmadığı gecelerim… Sevdiceğim inan hiç kızmadım , küsmedim sana toprakla kardeş oldun diye. Senle ben konuşurken hem nefesimizi tüketirdik hem de kelimeleri. Ancak sustuğumuz an , her ikimiz de yorgunluğumuzu ve susadığımızı fark ederdik. Bana şimdi Mutlu musun? diye soracak olursan: Yaşıyorum işte ama hayata karşı nefretle değil sevgiyle. Mutlu olmak için insanları mutsuz etmiyorum . Bu nedenle her sabah kalktığımda aynada kendi yüzüme gururla bakabiliyorum.Annemle babam hala yaşıyor. Sanata , edebiyata vb. konulara aşinayım .
Kısacası yaşam , kaynaklarıyla beni sürekli besliyor. Ben de eyvallah diyorum bu duruma. Sevdiceğim sanırım burada sohbetimize küçük bir ara vermek zorunda kalacağız. Ahin geldi. -Ahin kim mi ?Kim olacak tabi ki komşunun kızı. Henüz üç yaşında. Annesine abi diyor , sanırım bunu kasıtlı yapıyor . -Bunu nerden mi çıkarıyorum? Hani bilirsin , annem annem güzel annem diye bir çocuk şarkısı var.Ahin onu şu şekilde söylüyor : Abim abim güzel abim. Sevdiceğim , keyfim ahvalim işte böyle. Kimbilir belki bir gün ,bir yerlerde tekrar buluşuruz. Sen beni süzersin ,ben de seni. Sevgiyle
Bayram ALACA
çok güzel bir yazı olmuş emeğinize sağlık.
ne kadar içten olmuş olduğu gibi gelmiş herşey,ayrılık,mutsuzluk,hüzün,hesaplaşma,hele çocuksuluğun bile aslında bilerek yaptığı saklılıklar ince bir sonu hazırlamış.