Teşekkürler Anne..

"Benim hiç sapanım olmadı anne,
ne kuşları vurdum, ne de kimsenin camını kırdım…
Çok uslu bir çocuk değildim ama,
seni hiç kırmadım, hep boynumu kırdım.
Ben hayatım boyunca bir tek kendimi vurdum! .."

Merhaba anne, ben geldim.. Evladın, kızın, kızgınlığın bazen. Yolunu gözlediğin ben. Biliyorum büyüyecektim, kocaman bir kız olmaya çalışırken de hep sana özenecektim, seni taklit edecektim. Topuklu ayakkabılarını ilk giydiğim gün yerde yuvarlanışım, o kıpkırmızı ruju dudaklarıma sürmeye çalışırken kendimi bir palyaçoya çevirmem, sen evde yokken televizyonda görüp çukolatalı pasta yapma isteğimle mutfağın altını üstüne getirme yeteneğim, hepsi gözlerimin önünde hala.. Şimdi ne topuklu ayakkabılar giymek, ne kırmızı ruj sürmek gelmiyor içimden. Bazen büyüyorum artık diye düşünürken, hala ilk gördüğüm salıncağa atlama çabalarım geliyor aklıma, vazgeçiyorum.. Ya da o uzun yollarda yürürken bir taşa takılıp düştüğümde, ruhum ve hayallerim incindiğinde, keşke hiç bırakmasaydım elini diye içimden geçirirken işte.. Hayat, küçükken bana gösterdiğin gibi değilmiş, ben çok düştüm be anne, umutlarımdaki dikiş izleri sürekli fire verdi.. Sense aramızda fazla yaş farkı olmamasına rağmen, bir kuşak çatışması yaratmamak adına ve beni daha iyi anlamak için gizli gizli İpek Ongun’un o meşhur kitaplarını okurdun o zamanlar, bunları da hiç unutmadım anne..

"Suskun görünsem de,
fırtınalı ve mağrurdum anne.
Bir mızrak gibi,
aynada hep dik durdum anne! ..
Ben sana hiç bir gün laf getirmedim,
leke sürmedim
ama göğsümü çok hırpaladım,
kalbimi çok yordum…
Ben hayatım boyunca, en çok kendimi sordum! …"

Çok çok küçükken, her şeyi, herkesi hatta tüm dünyayı değiştirebileceğimizi düşünüyoruz, ne aptallık.. Oysa duvarda tek bir tuğla olduğumuzu ve sadece iyi bir tuğla olmakla yükümlü olduğumuzu çok sonra anladığımızda, annemizin öğütleri gelir aklımıza, hani o ilk gençlik zamanlarında o söylerken dinlemenin angarya geldiği öğütler.. Ahh anne, hep haklı olmak zorunda mısın sanki.. Baş tacısın, ömrümün ferisin, sen benim iyilik perimsin anne.. Koruyanım, kollayanım, saran, sarmalayanımsın.. Varolma, kendim olma sebebimsin, ne yapsam bunların karşılığını ödeyemeyeceğimsin anne..

"Benim hiç sevgilim olmadı anne,
ne bir yuva kurdum,
ne bir gün şansım güldü…
öpemeden bir bebeğin gıdısını,
tükendi gitti çağım…
Kimi yürekten sevdiysem,
yüreğini başkasına böldü…
Bir muhabbet kuşum vardı,
o da yalnızlıktan öldü…"

Hayat dedik, hep kenara çekildik anne.. Hayatı da sorgulamak gerekir miydi? Alıp onu, yoldan geçen ilk kamyonun altına savurasım oldu bazı günler, yapmadım anne, yapamadım.. Sana üzüldüm kendimden çok.. Bütün bunlar neden oldu anne? Dediğin gibi hep gülüp geçmeyi denedim ama adaletsiz bir şeyler vardı farkındaydım, oysa üstesinden gelemedim anne.. İtiraz etmeye bile zamanımın kalmadığı anlar vardı, bazen başını dik tutmak da yetmedi anne.. Bıraktım, olduğu gibi.. Sustum susmasına da, hala içimde sakladığım bu ahların bedelini kimler, ne zaman öder ki anne? Ödenmeyen bedellerin acısı geçmez mi ki anne?

"Say ki yollardan akan,
şu faydasız çamurdum anne…
Say ki ıslanmaktım, üşümektim,
say ki yağmurdum anne!
Bunca yıldır gözyaşlarını,
hangi denizlere sakladın?
Oy ben öleyim,
Sen beni ne diye doğurdun anne.."

Bakma sen bana, bazen zorlandığıma.. Kamyon dolusu isyanlarıma aldırma.. "Beni neden doğurdun" demelerimi mazur gör, büyüyemedim daha.. "Ağlarsa anam ağlar, gerisi yalan ağlar" söylemlerini ezbere aldım ben kelime hazinemde. Kolay değildi herşeye rağmen gülümsemek ve İzmir hep büyük bir şehirdi, başedilmezdi anne.. Eziyet miyim, zahmet miyim, müsibet miyim, neyim ben anne.. Bunları okusan kimbilir nasıl ağlardın, mutsuz mu kızım diye.. Hayır mutsuz değilim artık anne, aksine belkide en mutlu zamanlarımı yaşıyorum, aşk öyle bir şey ki, ne var ne yoksa alıp götürüyor tüm kırıklıkları.. Senden öğrendim, babamı sevdiğin gibi sevmeyi bir erkeği.. Aslında sırf bu yüzden, kocaman bir teşekkür etmek için alınmıştı bu kalem, bu gece, bu ele.. Hüznü arkadaş edinirken kendime, O ansızın kapımı çaldığından bu yana, bu böyle anne..

Sevmeyi öğrettiğin için, tüm o gereksiz çabalarıma rağmen beni kendine benzetmeyi başardığın için, benimle ağladığın tüm o uykusuz geceler için, hayata sırtımı döndüğümde umut etmenin aslında insanı yaşatan bir süreç olduğunu anımsattığın için, ayakkabılarının topuklarını kırdığımda bana hiç kızmadığın için, güvenmenin, doğru insan olmanın ne demek olduğunu yaşayarak anlattığın, onur kelimesinin sadece sözlükle bir kelime olmadığını gösterdiğin için, gülerek, güldürerek, dinlettirerek, dinleyerek, hayatın türlü anlamlarını dört duvar içinde yaşattığın, ama en çok sevdiğin, koşulsuz sevdiğin için, bir çocuğun başına gelebilecek en iyi şey olduğun için; her şey için, hepsi için;

Teşekkürler anne..