Rüzgar eken fırtına biçmiyor bu bağda. Bunlar yalan… Bunlar kandırmaca… Bunlar uydurmaca… Sevgi ektim, nefret tohumları topladım diyenlere inanma! Ruhunu lanetlenmiş topraklara emanet eden, düşüncelerini şeytana satan adamdan kendine ne hayır gelir ki sana hayır gelsin? Kendine ne kadar dürüst ki, sana dürüst olsun? Ve yüreği sevgiyi ne kadar barındırıyor ki nefretin varlığını yadırgasın? Sevgisizlik, tüm damarlarına şırıngayla işlenmiş bir adamı ne kadar anlayabilir ki sevgi dolu bir yürek? Dudaklarından düşen sözcüklere ne kadar inanabilir ki? Yağmurun yağdığından, güneşin doğduğundan bile şüphe edersin ama yüreğinin her karışına nefret tohumları eken bir adamın kininden şüphe edemezsin. Dahası sorgulayamazsın bunu… O damarlarındaki kimyasal etkiyle düşüncesini savunmak için hazırda bekler her zaman… Ama yüreğiyle konuştuğunda kin kusan dudaklar hiç bir zaman gerçeği itiraf edemez.
Söyledikleri yalan… Söyledikleri kandırmaca… Söyledikleri uydurmaca.. Bu aşk yalan! Ruhum talan! Sen var olan… Ben yok olan… Varlığında yok olmak dileğiyle… Elveda!
