Cebimde sadece bugünüm var.. Ne gecmisi hatırlamak, ne de gelecegi görmek istiyorum.. Sadece gitmek istiyorum.. Kaybolmak istiyorum.. Mavide kaybolmak.. Sonunda kırmızıda yanacaksam da, yine de mavide kaybolmak istiyorum… Artık hayatın içinde, ne kadar degerim var bilmiyorum… Sadece umuttu elimde kalan, tükenmezdi belki, en azından ben öyle sanmıştım.. Ama umudumda yok artık.. Gec oldu belki ama anladım.. Hayat zormuş cidden…. Bıraktım artık.. Hayat da gözümden düstü.. Bir ben kaldım günahlarımla basbasa… Sevaplarımın da artık hic bir önemi yok benim icin.. Cehennemi burda yaşadım ben zaten, sensizlige mahkum olarak.. Obür tarafa bir şey kalmadı.. Hatta ruhum bile kalmadı.. Benden geriye koca bir enkaz kaldı sadece.. Ve bir de kırık kalp.. Hepsi o….…

Salla ellerini eskiyen yıllarımıza… Kapı açılıyor. Hayatın bir zamanı .. Saçlarını parmaklarımda ödünç bıraktığın bir temmuz şimdi , (Ve ben (…)  boz tepeleri avucumun içinde, Çok bildiğim ama hiç gitmediğim bir çoğrafyanın kenarından bakıyorumdum sana ) Ellerin uzanıyor biraz daha öteye, Bensizliğe … Sonra Duvarına fırlattığın tüm sözlerini topluyorsun En çokta Seni seviyorum kelimen yaralı, (Ve ben (…) Çocukluğumdan kalmış misketlerim gibi, Şeker kavanozunda alafirengi Ama bir o kadar tozlu kalan)

Seni ne hala içimde tutan bilmiyorum.. Sevgin bu kadar güçlü olmamalı, olmamalıydı.. hiç bir zaman haketmediğin sevgim, zamanı geldiğinde seni de bırakmalıydı çünkü, bırakabilmeye alışmalıydı.. Peki şimdi soruyorum.. Ne seni bende bu kadar tutan.. ”Ne bu sana böylesine sevgim, hatta bazende sadakatsizlik hissim..?” Başka şehirler diyorum, başka şehirler istiyorum.. ”Benimsin” dediğim o 3 5 günde bile, bu şehrin her köşesinde bıraktığın anılarını toplamaya çalışıyorum.. kaçamıyorum.. O yüzden senin olmadığın,anılarının bile yaklaşamadığı yerleri özlüyorum.. Seni unutabileceğim yerleri inan özlüyorum.. Seni özlüyorum.. ”En yakınımdan bile, kıskanıyorum..” Sevgilim, ”bir hayatlık seni” ben bir deftere sığdırmaya çalışıyorum.. Defter bitsin; kelimeler bitsin; Bit istiyorum..

Artık zamanı geliyor galiba.. Herkes kurar ya; hayaller.. Böyle cümleler kurar ya.. Ne geride kalan aile, ne arkadaşlar.. Candan çok sevilenler bile unutulur, o yeni hayallerde bile yerleri yoktur. Çeker ya; yeni şehirlerdeki, uzak şehirlerdeki.. Çeker ya insanı henüz tanışmadığı sevgilileri.. İşte beni de sardı şimdilerde ”yeni”lerin özlemi..

ne cokmus tükenip yeniden dirilen tükensede karsi taraftir hep sevilen insanlar kuruyup icine kapaniyorlar bikmadan güclenip tekrar seviyorlar agactaki son yapraksin zaman zaman cok gücsüzsün bu büyük bir yalan istesen bu dünya seninle olur yapamazsin ki bazen cok zordur tutkuyla baglandigin vardir hayatta seni devamli aldatir hem var hem yok arasindadir elden koyup giden umutlardir sen sen ol hic yanlis yola sapma dogru ol,hayat seninle olur daima..

cocuklugumda bazi masallar meshurdu asiklar kavusurdu sonu mutlu sondu herzaman icin öyle anlatilirlardi bizleri böylece kandirirlardi sonunu büyük merakla beklerdik iyi bitecegini ama yinede bilirdik yillar gecti ve artik büyüdük asik olacagimiz kisiyi gördük masallardaki gibi yakaladik askimizi periler gibi yasadik sonunu merak etmiyordum iyi bitecegini biliyordum ilk kez mutlulugu hiss ederken geceleri rüyalarda onu görürken kuslar uctu cirpinislari korkuttu beni ayanmis ayrilik habercisiymis demekki bilemedim masallara güvendim aslinda gidecegini hic düsünmedim günlerden bir gün baktim gelmedi o benim dinledigim masallari bilmedi ..

Iki deli gönül, iki parca can, Iki gözyasi, paramparca duygular Gün bugünlerden ayriligi bize tasidi, kacamadik Bir agac dalindaki yapraklara benzetiyorum bizi Onlar kadar kirik ve dökük Rüzgarlar eserdi ama dayanirdik Herseye ragmen birbirimize tutunurduk Ama gün geldi öyle bir sel esti ki koptuk O sel seni ve beni ayri tarafa savururken ayrildik, Nerden bilebilirdik ayriligin bize ugrayacagini, cok yazik, Bir ask daha bitti yeryüzünde, biz tasiyamadik…