Kalbim sessizce çatlıyor açlık duvarlarının buzlarında…… Uçurumun kenarında bir bayrak gibi sallıyorum kalbimi…. Sonra bir ışık seğirtip geliyor alnımın bakracına… Belleğimin tavanını deliyor ince uçlu bir hançer… Anıların tozları dökülüyor avucuma…. Günesin atkısını atıp boynuma, rüzgarlara savuruyorum yüreğimi… Bir yıldız billuru asılıyor düş tavanıma…. Göz kamaştıran ışığın arasından geçiyorum… Ve yakalıyorum rüzgarda uçusan sarı saçlarından… Yeşil gözlerine dalıp gidiyorum… Melek yüzün, gözbebeğime yansıyor…… Ve bir ışık tanesi, aşkı bırakıyor yüreğime… Ve birdenbire ay doğuyor… Işık döküntüleri dudak çizgimi cekiyor geceye… Sensiz geçmek bilmeyen zamanı, direncin çelik kerpeteniyle büküyorum….. Yıldırım düşmüş ağaç kökü gibi ayaklarım, şakaklarım sızlıyor… Kalp atışlarım hızlanıyor, nefes alışım değişiyor…. Yüreğim kor gibi yanıyor… Ve tüm benliğimde sadece…

Kapıyı kapat sessizce, rahatsız ettin yeterince. Mecbursan konuşmaya son sözünü söyle.. Zaman geçiyor. Dedim ki pişman olacağın şeyler yapma, keşke deme demiştim. Sen ne yaptın..ahh ahh bir kez dinlemedin beni.Ama olsun yine de sevmedim mi? Hala da seviyorum..biliyorsun bildiğin için rahatsın.Ama artık dönsende , seviyorum seni desende biliyorsun..yalnızlığım senden eski..bitti vefasız aşkım bitti. Sensizliği bana yaşattın ya, sana bensizliği yaşatıcak bir sen bile bırakmadan gidiyorum.Evet şimdi pişmansın şimdi aldın ayrılığın tadını.. Güzel bi anı olarak kalmalıydın. Bu kısa zamanda nasıl çirkinleştin böyle? nasıl değişir insan bu kadar.

Ben seninle yabancı olmak istemiyorum…, Biz kendimize bile söyleyemediğimiz şeyleri yaşamaya çalıştık. Belki gizli belki gizlenmesi gereken… Boşuna mı umutlandık yada ne için umutlandık biz? Neden arkadaş olamadık seninle neden başka şekilde yöneldik birbirimize? İnanmanın tadını mı aldık, yoksa sevmeye mi açtık?… Yabancı mıydık gerçektende söylediğin gibi yoksa tanıdık ama beklenmedik miydik birbirimize ? Korktuk mu cesaretten … cesaretin sonuçları mıydı bizi korkutan yoksa…? Sıktık…belki sıkıldık. Belki umduğumuz değildik belki beklediğimiz…sorumluluk ve bağımsızlık arasında bir yerlerde kopması gereken…bizimse yalnızca yapmamız gereken arkadaş olabilmekti … Çekinmeden yanına al istedim beni sadece… Çekinmeden konuş istedim benimle…Yabancı değil tanıdık gibi, tanıdık olmasak ta hissettiğim gibi ol istedim sadece…Belki de yalnızca tanıyabilmekti istediğim.Yalandan tanıdığım…

Bir pazar günü yaşanmış bir hikaye, bir ruh hastasının kaleminden, hiç anlaşılamamış hep anlamaya çalışmış, kaybedişin büyük acısını hazmedememiş ve hala kaybettiği ile mutlu bir birliktelik sürenlere ithafen… Gerçek bir hikayede� Pazar günüydü� Uyandı, açılmayan gözlerini ovuşturarak kirli çamaşırlar, hiç yazamadığı yazıları bekleyen boş kağıt yığınları ve yalnızlığına yoldaş olan o eski dost izmaritler ile dolu kül tablasının üzerinden kısa ve dikkatli adımlar atarak banyoya kadar gitti� ağzında geceden kalma bir pas tadı, suratında anılardan kalma mutsuz bir ifade� iki avuç su canlandırırdı bünyeyi şüphesiz, çeşmeye eli gitti ama nedense her şey o gün bir Pazar günü mutluluğu kadar gerçekti� sular yatırmadığı fatura yüzünden kesik, duygular hiç kavuşamadığı sevgiler yüzünden…

Basta insanlarin anlayissiz olmasina, beni tek kelime dahi anlayamamalarina KARSIYIM..!! Herseyi yapalim edelim deyip, benimle zamaninda gulup eglenip, hayal kurup simdi kenara cekilmelerine KARSIYIM..!! Omuzumdaki kendi yukumun bana yetecegini anlamayan DOSTLARA, bir kere bile halimi hatrimi sormadan benimle yuzsuzce menfaati icin konusan DOSTLARA, kirgin oldugum kadar KARSIYIM..!!