Aşk bu dünyanın ölçüleriyle açıklanamaz sevgili. O ilkel bir acıdır, yaban bir ağrıdır. Gelir ve içimizdeki o çok eski bir şeye dokunur. Sonra bir perde açılır ve yolculuk başlar. Bu yolculukta artık para, tarifeler, beklentiler, randevular, taksitler, iş, anneler ve korkular yoktur. Aşkın kendi gerçekliği vardır sevgili. İnsan bir başka ışığa teslim olur…Aşkta yarın yoktur sevgili. Zaman ileri doğru değil, içeri, yüreklere, derinlere doğru işlemeye başlar, bilgeleşir. Hiç bilmediği sezgileriyle buluşur. Yükü çok ağırdır, kendiyle buluşmuştur. Hem dışındadır dünyanın, hem de ortasında. Hindistan’da Ganj Nehri’nin kıyısında yakılan yoksul adamın hissettikleri de onunladır, yitirdikleri de… Newyork’ta, bir sokakta, o kartondan kulübesinde yaşayan kadının çıplak yalnızlığı da. Her şey onunladır, ona emanettir…

Eksik bi uykuyla başladım güne ama enerjimden bişey kaybetmiş değilim (: ya kusursuz bi rol sergiliyorum -kendimi bile kandırıcak kadar..- ya da deliriyorum (: … Ne istediğimi bilmiyorum,naptığımı,niye yaptığımı ve nasıl yaptığımı da..ben,sadece yaşıyorum işte..mutlu olmaya çalışarak,bi düzen kurup kendime,kapatıp gözlerimi yaşıyorum.. Tavizler veriyorum..doğrularımdan,hayatımdan,ben’den..her gün biraz daha eksiliyorum..herşeyimden küçük bi parça daha atıp sadece mutluluğu alıyorum.sahte veya değil,bana yaşadıklarımı düşündürmemeye yeticek kadar huzur buluyorum.. Hiç kimseye inanmıyorum.bana söylenilen hiç bişeye.hiç kimseye güvenmiyorum.-böyle yaşamak çok daha zor… Hayat ne kadar komik ve acı aslında.yaşadığım herşey yalan,sahte.herkesin yüzünde duruma göre değişen maskeler..yalanlar,yalanlar ve yalanlar…herkes biliyo,herkes farkında yaşadıklarının gerçek olmadığının.önce kendilerini,sonra başkalarını kandırıyolar..büyümedik hiç birimiz.hala 5 yaşında oynadığımız evcilik oyununu oynuyoruz..herşey -masuscuktan…

Neden kocaman bir çıkmaz sokak Aşk.. Neden insan bir kere girdimi bu sokağa kaybolur.yoksa bir sokak değil de başka kimsenin çözemediği farklı bir sokak mı? Nedir bu AŞk denilen şey altı üstü 3 harfli tek heceli bir kelime ne özelliği var da insan bir kere kapıldı mı ? bu şeye bir daha kendine gelemiyor. Peki ne yapmak gerekiyor ? Bilen var mı ? Bulaşmalı mı yoksa bulaşmamalı mı ? bu hastalığa … Cevabını Bilen Var Mı?

Ölü kederleri en derinine gömüp hayatın kitap aralarında sakladığım aşk’ı içimde büyütüyorum. parmak uçlarımdan bedenime umut sızıyor.. Kalem düşlediğim dünya adına yazıyor.. Gelişinle mutluluğa kucak açmış bir suret var şimdi önünde Olurdu senden önce.. Nekadar ısınmak istersem okadar üşütürdü geçmişin soğukluğu Bir bavula koyupta kaldırıp atamazdım.. Hiçbir şehir suskun kalamazdı gözyaşıma.. Kokun, sesin, yüzün.. sanki tanıdık.. benden birşeyler taşıyor özlemeyi senden öğreniyorum,gün geçtikçe.. elim hüzne değmemeye çalışıyor bulansam da yalnızlıklara belli etmiyorum sana sen hep gül diye.. Görme aşkın acı halini diye.. Gözlerindeki sevinç eksilsin istemiyorum.. ve senin için ağlayan şeyler oluyor hayatımda.. bulutlar senin için yağdırıyor yağmurlarını.. ıslanıp aklanıyorum.. Ruhum beyazına bulanıyor Saflığına, içimdeki aşkın büyüklüğüne zarar gelsin istemiyorum…

Toplayacak ne çok şey var,ki dağınık kalır çoğu… Çoğu düş kırıklığı, çoğu göz yaşı, çoğu şiir, çoğu çocukluk, çoğu denge, dağınık kalır. Gitmek, sadece bir şehirden, bir ülkeden, bir evden, ya da bir otel odasından gitmek değildir. Gitmek; Belki biraz kaçmaktır kendinden, belki biraz çaresizliktir, belki biraz cevapsız sorulardır gitmek… Gün gelir tükenir gitmelerinde, sözlerin gibi, umutların gibi, takvimler gibi… Başlıksız yazılarının öznesi olur gitmek, devrik cümlelerinin yüklemi ve belki hecelemekten yorulduğun imla hatalı bir istikamet.. Sonra, hep bir eski(yen) zaman ve hatırasına tutsak resim çerçevesi kırılır, kaçar aklın ! Kalmaz martıların da sesi, uzar yalnızlığın şehrinin gecesine dayanır. Uzanıp öpesin gelir, tanış acılarının avlusunda, esmerliğini… Sahipsiz bir iz düşümü…