Hain düşüncelere geçit verir diye ruhum
Yeni oluşumları elimin tersi ile itiyorum
Biliyorum ben acının içindeki
o kekremsi tada takılıyorum
Hayatta takıldığım en büyük eksiklik
Bundan kaynaklı biliyorum
Yetim duygularımın
Aklımda uydurduğu bir efsaneyi yaşamak istiyorum belkide
Ama efsane be kızım işte diyorum
Öksüz gölüm derinleşiyor ben konuştukça
Biliyorum acılarım bitmeyecek
Bu öyle bir yeşil ki. . .
Yaşamımın kısalığı çarpıyor karşıki cama
Görüyorum . .
Kaç zamandır zaten,
yarın olmazsam korkusu yaşıyorum . . .
Sanki sona yaklaşıyorum.
İçimdeki derya büyürken hemde,
Hemde küçük yüreğimden sıyrılmaya çalışırken
Çapayı salıyorum derin sulara
Sanki bir okyanus ortasında demir atıyorum yalnızlığa
Kimse yok !
Denizin çukurlarına saklamak geliyor içimden
Bütün çalar saatleri
Nasıl susmaz çığlıklar savuruyorum dalgalara
Nasıl akıtıyorum en temiz yağmurları o denizin beyazına
Sonra toparlanıyorum ve . . .
Evime dönüyorum usulca . . .
Kurduğum hayalleri buruşturup
Atıyorum yanan şöminenin içine
Üstüne bir de kalınından odun veriyorum
Kurtuluşu olmasın anıların diye
Onunla benim aramda kalsın diye
Ateşe veriyorum hikayemi
Dilden dile aktarılmasın
Büyüyüp ziyan olmasın
Türlü ağızlarda sakız olmasın diye belki de
Sonra saçmalık kokan bir kahkaha savuruyorum
İnsan kendini nasıl harcar
Oturup izlemeye koyuluyorum
Ve anlıyorum yavaş yavaş ölüyor
Tüm romantikler . .
