Beni Bıraktım Ben

Beni bıraktım, taştan, topraktan, asfalttan yol gibi, yok gibi… Uzak; o en uzak yolculukların aynamsı ve tatlı, tuzlu karışık hali gibi olduğu gibi bıraktım beni… Beni çocuk hatırla istersen,istersen aşık ya da asi… Beni bir şiir gibi hatırla istersen, istersen rengi soluk bir fotoğraf gibi ya da, ya da ne bileyim belki zamanı kaçık, ayarsız bir düş gibi hatırlarsın beni… Beni bıraktım! Mevsimini bırakan ansız bir yağmur gibi bıraktım beni, senin haline… Bu şehir adından başka uzun, başka sesli, bir karmaşa ama bir yanı, hep sana benziyor. Bir yanı, sabahında çığlık çığlığa martılar… Bu şehrin bir yanı, afyonu patlamamış, emekçi elleriyle sabahın körünü ovuşturan sen… Bir yanı, uzayıp giden yollar… Bu şehrin bir yanı, otobüs sallantısında sen… Bir yanı bulvarlarda güvercin bulutunda uçurtma; bu şehrin bir yanı mendil satan çocuğun mahzun utancında sen… Bir yanı mahalle arasında bakkal, bir yanı hep Pazar… Bu şehrin bir yanı ekmek kokusunda sen… Bir yanı hep sana benziyor, ki bir yanı kimseden yana değil bu şehrin. Bir yanı hep sen bu şehrin, bir yanı ben… Beni bıraktım ben, senin haline…