İçimden yükselen
açık unutulmuş bir radyo sesi..
Neden hep aynı şarkı ki..
Notaları birbirine düşman,
esleri uzun soluklu,
esneyen nağmeler,
eskimeyen serzenişler..
İçime çivilenen
öznesi çift,
sancı dolu bir şiir..
İkisi bir olup,
aynı yükleme denk gelemeyen..
Soru işaretlerine takılıp,
ünlem çukurlarında imdat bekleyen..
Noktaları kaldırılan,
nedensiz virgüllerle uzatılan..
Gitmekle kalmak arasında,
hain bir zamanın ortasında,
gerçek dediğinin suskunluğunda,
konuşulmayanın girdabında,
sakladığım yaralı,
çık artık dışarı !
Susssss….tum.
benim içimde de yükselen bi ses vardı asla durduramadıım…bu şiirle daa da yükseldi bu ses..çok güzel ve etkileyici bi şiir….tebrikler 🙂