Oof diyorum..

Bir zamanlar bir yerden duymuştum, önemsememiştim ama şimdi yeri gelince anlıyorum.. “İnsanlardan yapabileceğinden fazlasını beklersen tek elinde kalan hayal kırıklığı olacaktır.”
Biriktirdim onları, mutlu mesut yaşıyoruz ne güzel. Koca bir kış geçti, bahar geldi, gitti.. Ne umduğumla ne bulduğum arasındaki mesafelerden bahsetmeyeceğim, düşünmesi ve hatta yazması bile fazlaca can sıkıcı. Ama umursamayacağım artık, isterse taş yağsın başımıza görmezden geleceğim!

Ohh be! Böyle düşününce rahatladım birden. Neymiş efendim, dert değilmiş bunlar. Telefon zaten gereksiz bir alet, hıh eskiden telefon mu vardı sanki, Mecnun Leyla’ya aşkını telefonda mı ilan etti sanki, benimki de gıcıklık işte! Aramazsan arama’nın şaşırtıcı gerçekliğine merhaba.. Hem seviyorsun beni biliyorum, bende seni seviyorum. Bundan ala ispatı varmıdır ki. Bir insanın telefon alışkanlığı hiç oluşmamışsa bunun suçunu onda aramamak gerekir tabikide.. Biraz eskileri deşelim mi, yok vazgeçtim banane ya.. Ama bak hayat hakikaten çok tuhaf bir makine, düzgün kursan da arada ayarı bozuluyor, böyle olunca da senin de kimyanı bozuyor çok ciddiyim.. Kaldırıp atmak geçiyor insanın içinden, nereye, kime diye sorup soruşturmadan, öylesine, dilediğince, dilediğinde.. Kaldırması ağır evet, becerebilene bravo, ben yapamıyorum ne güzel.. Yani yapamıyordum, dediğim gibi artık değiştim, hayat güzel, insanlar güzel, ben mükemmel.. Yuh diyorum, aşmayalım kendimizi mümkünse..

Herşey tamam da,
Bu saate kadar beni neden aramadın, onu anlamış değilim hala daha..