Bazen der ya insan kendine
Ben ne kadar aptalmışım meğer diye
Dünden beri defalarca kez bunu tekrarladım kendime
Yalanlarına kanışlarım
Uyumayışlarım
Deli ettiler beni teker-teker
Tozpembe rüyalarım,
Pembe panjurlu evlerim,
Çıkardım pembe camlı gözlüklerimi işte.
Her yer karanlık artık bana
Duvarlar üzerime-üzerime geliyor durmadan
Her ne kadar bıksam da yaşamaktan
Kabulleniyorum işte gidişini
Susuyorum
İçime atıyorum
İçine alıyor beni dört duvar
Gözlerim yalanı görüyor artık.
Gerçeğin iki hecesini, altı harfini yok sayıyorum,
Evsizim,
Kendi atmosferimde bile bana yer yok
Alabilecek tek nefesim sendin
Soluksuz yaşıyorum yaşamı.
Umutlar ellerimin arasından kayıyor
Hayal kırıklıklarım ellerime batıyor.
Bastırılmış duygularım bile seni istiyor.
Sen duymazdan geldikçe
Volumeü artıyor sessiz çığlıkarımın
Yalana yalvarışlarım bıkmadan sürüyor işte
Bir de sen kabullenebilsen beni
Sarsan kollarını boynuma
Yalanlarına katsan beni
Yalan olsak beraber
En büyük yalanımız bizim
Seni seviyorum olsa
Gözlerimin içine bakışlarında bile
Yalanlarını bulsam
Çocuklaşsak da
Dönsek yine o analı-babalı evciliklere
Oyuncak yalanlarımız olsa
Ki pek de farklı değiliz şu
Evcilik oyunlarından.
Bakışlar sahte
Gülüşler sahte
Sevişler sahte
Tek perdeli tiyatro gibi yaşantımız
Uyurken son buluyor rüyalarımız
Yaşamımız rüya tadında
Tıpkı yalanlarmız
Dünyaya lanet okuyorum gene bu gece
Gözlerimden akan iki damla yaşa tapıyorum
Yalan olmayan tek yanım
Ağlayışlarım,
Ben yalanım, sen yalansın, Yalan.
En büyük yalanımız
Seni seviyorum!
