Hüzünbaz

Åžimdi yaradır kelimeler, ÅŸimdi yar’adır israf edilen her cümle!

Kendime bir not bıraktım gideceğime dair.
Kapıyı çarpıp çıktım kimsesizliÄŸimden.
Geri dönüÅŸü olmayan bir yoldu, yaÅŸamak…
Ben ise yola gelmemekte direniyordum!

Büyük büyük savaÅŸlardan çıkıp kendi evime dönmeye benzer, sana gülümsemek…

Sen içimdeki harabenin mimarı, gururla gezinebilirdin enkazımda… YüreÄŸim ayaklarının altında, sana deÄŸmenin mutluluÄŸuna eriÅŸebilirdi pekâlâ…

Ä°lk itiraflara kolaylık saÄŸlayan bu kurumsal saklambaçta
Sol yanını yokluyorsun, ama orada bir ben yok işte
Orada kimi görsen ben sanıyorsun haliyle
Ne dersem diyeyim sen çıkma, olduÄŸun yer güzel
OlduÄŸun yerde kal, yüreÄŸimdesin; milim oynama
BaÄŸrışıyorlar o sıra yalnızlığının çilli çocukları
“Çanak çömlek patladı.” diye ve yine sen ebesin
Bir gün bensizliÄŸe göz yummayı bana da öÄŸretir misin?