Yokluğunun dayanılası bir tarafı yok kızım
Bugün tam dokuz yıl oldu
Hala sımsıcak akıyor gözyaşlarım
Her sabah odanı havalandırıyorum
Baba kapat camı
Üşüyorum deyişin yankılanıyor beynimde
Yeşil kazağını sarıyorum yüreğime
Haykırarak ağlıyorum
Dizimde uyumanı özledim
Bak hala çiçeklerini suluyorum
Seni özledim kızım duyuyor musun beni
Güçlü olmaya çalışıyorum mezarının başında
Affet kızım babanı sana verdiğim sözü tutamıyorum
Düğümleniyor boğazıma akıyor kendiliğinden gözyaşı
Seni benden alan hastalık
Benide sana getirecek bir gün
Yok, başka kimsem biliyorsun
Her gece sen varsın odamda
SENİ ÖZLEDİM KIZIM
Seni Özledim Kızım
cok güzel yaa bu aralar cok duygusalım zaten beni aglatan bi siir . . .
süpersin ya harikasın
Evlat sevgisi ve acısı ancak bu kadar içtenlikle anlatılabilir. Kızım okumak için üniversiteye gitti.Onun yokluğuna şimdiden alışamadım. Çok zor.Ankara rüzgarlarından belki bir selam gönderir de nefesini yanımda duyarım. Ben de eşyalarına sarılıp ağlayanlardanım.Onun özlemine nasıl dayanabilrim bilemem. Bu şiirde beni ağlattı. Allah kimseye , düşmanıma dahi hiç bir zaman evlat acısı göstermesin. 😀
amin iç kimseye efendim ama buu unutmayın sizin kızınız dönecek elbette birgün ya gidipte dönmeyenlere ne demeli insan