Ve Hüzün Yine Sahnede…

Hüzün çöktü belli belirsiz yine. Belirsiz bir hüzün bu, nedeni yok. Sebebi kimse değil. Sadece kendim belki… Zor geliyor nefes almak. Şimdi çok daha zor hemde. Sen diyorlar sebebi. Sana olan sevgim, tutkum hatta belki saplantım… Ve boşver, unut gitsin… Boşverdim işte değişen ne oldu ki? Ne seninle ne de sensiz dedikleri çelişkideyim ben şimdilerde. Hayat denen ironiye birde sen çelişkisi eklendi şim- di. Tüm gidip gelmelerin arkasındaki o koskoca kararsızlığın ardında ne saklıydı hiçbir zaman öğrenemeyeceğim… Ve bu yüzden çelişki olarak kalacaksın. Bir tanımın vardı aslında; fazlasıyla iddialı. Aşk demiştim… Dedim ya fazla iddialıydı. Belki de bundan ötürü tüken- din… Bende kal istedim, olmadı… Budur belki hüznün sebebi. Seni koyduğum yer… Çünkü öyle bir yer ki orası; hüzün uzak dursun oradan diye bom- boş bırakmıştım. Ailem bile uzak tutuldu oradan. Seni özel kılan neydi? Bunu da öğrenemeyeceğim… Şimdi yokluğunda, kendi yarattığım hüzünle duruyorum; o bir tek bana, kendime ait olması gereken yerde… Bir garip ruh hali içindeyim. Hatta hep bir gariptim zaten. Olmadık şeyler yapan, olmadık kimselere yaklaşan… Oradan, sığınağımdan ayrıldığında anladım bunu. Olmamalıydın sen hiç. Ki zaten yoktun. Değil mi? Ben yanlış yorumladım herşeyi. Kafamdan hüküm verip, sana sormadan yerleştirdim seni oraya. Hakkındı gitmek bu yüzden. Ve gittin… Dedim ya hani; sen değilsin hüznümün sebebi. Benim, kendimim. Bugünlerde yine sadece kendim…