Zaman Yaralısı..

Zamana bırakmak öylemi..
Kağıt kalem de bir yere kadar,
yazmanın içi dışı komple sessizlik telaşı..
Sakladığım ne çok şeyim var ama
hepsini anlatıyor gibiyim ordan bakınca..
Yazdım, sildim,
üzerini çizdim..

Ne gerek varsa giderken bile sevdim ben seni,
yemek yerken bile,
bakkaldan sigara alırken de hatta..
Önemli olan zamana bırakmak değil,
zamanla bırakmamaktı üstelik.
Ağrıma gidiyor,
Yaralarım kanıyor sus..

Nedir bu,
açıklama istemeye hakkım olan bu şey ne?
Bahaneler yağmurunda
sırılsıklam olmayı tercih etmiyorum bil.
Üşüyorum ayrıca, hava buz kesti yaz vakti.
Bu kader dedikleri şey sensen
neden bu acı tohumları yüzümde?
Büyüyüp serpilmesi için
özeniyorsun farkındayım.
Nasıl bir gururdur şimdi sana bu,
oyy oyy..
Her yeni sayfaları sana yazmakta ne böyle..

Bu aşk değil, aldanışımdır belki de..
Belki’siz yaşamlarda olmayı umarken..
Birde keşkeler vardı,
çok lazımmış gibi..
Zamanlamaları hep mükemmeldi üstelik.
Baş tacı yaptığım pişmanlıklarımın üzerine
İyi gittiler zehir tadında..
Doymuştum ama, neyse..

Zaman dediğin en büyük yalan biliyorum..
Şimdi ya gel,
ya da ben gidiyorum!