"Ve bende susarsam… Suskun yaşansın her şey. Tıpkı sensiz geçen geceler gibi. Kendiliğinden olsun her şey. Tıpkı su’yun yatağını buluşu gibi. Ve kimse karışmasın dokunmasın bize… Sessiz sedasız.. Gözlerin birbirini bulması gibi, kontrolsuz bir yaşam her şey…"

Aşk dedikleri çocukluk kadar eski benim için. Öyle ya da böyle vurulacağımızı bile bile oynadığımız yakartop misali.. Ama oyun bitti! Ve o günlerden sonra, hiçbir şey eskisi gibi olmadı!Benim içim çok ama çok gecikildiğini anladığım günlerdeyim şimdi.. çabuk mu büyüdük dersin? Büyüdük ki farkında olmadan geçip giden Ağustos’lar, cumartesiler ve zamansız tüm tarihler yakmıyor eskisi kadar.. Bak nasıl eskiyor her şey, nasıl da eskiyor..Sıralarda hala adın yazılı mı bilmiyorum, geçtiğim yollar benden sonra da ağladı mı bilmiyorum, ben perişanken mutlu olabildin mi bilmiyorum.. Ben de içimde seni hep özlemenin telaşı ve yokluğunda payıma düşenlerle, vurdum kendimi hayata, bil! Şimdi ise sadece iki şeyi düşünüyorum; benden sonraki seni, ve.. Senden sonraki…

Bir yaz daha geldi, hoş geldi. Bu kaçınca yaz ömrümü sığdırdığım, yazmadığım, yazamadığım kaçıncı yaz? Onca Ağustos’tan sonra her ayın bilmem kaçı mı, her yaz mı hayal kırıklığının yıldönümü.. Kaç kırık hayal, hangi terk ya da hangi sürgün kutlanması gereken, kendi adıma, adsızlığına.. Bu gün hava kapalı görüldüğü üzere, gri olmasada masmavi bir karanlık, içimin bir yerlerinde.. Sanki açacağı varmış da, ya da yokmuş da, öylesine saplanmış gibi gülün dikenleri kendime.. Öyle ya da böyle kanıyor işte, asıl meselemiz bu şimdi.. Nedeni değil, gördüğüm aslında kendimi enteresan saydıran.. Tuhaf ve gereksiz biriyimdir bazen, söylemiş miydim? “Bugün insanlara baktım, kendi kirli camımdan” nedir bu telaş, durun, nereye böyle? Yollar bir yere…