Anla artık..

Biraz boş, biraz saçmasapan, çokça yalnız bir gece daha.. Nerden başlarsan başla, sonların hep kaçınılmaz olduğu, film gibi biraz hayat. Toparlamaya kalktığımda kendimi beceriksiz saymam, bana her daim ders olmamıştır mesela. Sayfayı çevirmekten hep korktum, o sayfaya uzun uzun bakıp düşünmeyi, marifet sayıyorum hala. Sanki herşey yoluna girecekmiş gibi, sanki tüm bunlar kendi kendime uydurduğum aptallıklarmış gibi. Aslında kabul etmenin yürek istediği bir yolun ortasındayım, ne yana baksam, bir adım daha atıp atmamanın hesabını yapıyorum. Bazen geri dönmek daha mantıklıdır diyorum, bazen hiçbir şey diyemiyorum, zaten çoğu kez de saçmalıyorum. Mesela bugün, içimde hiç umut yok. İçimde başka bir şey de yok, öyle bir boşluk işte, nedenleri çok, çaresi yok.. Yarın da günlerden soğuk mesela, içim şimdiden üşüyor.. Uzak şehirlerin, beni anlamadığı, anlamadan yargıladığı, sevgi nedir bilmeyen, öylesine bencil, öylesine vurdumduymaz, öylesine sağır dokunuşlarından sancılanıyor ömrüm.. ve ben “Bitsin artık” cümlelerini saklıyorum aklımda hala.. File çorap giymeyen doğrularım, bazı bencilliklerin üzerine çıkamadıysa, alıp başımı bu boşa geçen yıllara çarparım, çarpa çarpa büyürüm, büyüyünce unuturum..

Bu hale ne zaman geldim hatırlamıyorum, iki güzel söz bana fazla mı bilmiyorum, kelimelerin anlamları sana çok mu uzak kestiremiyorum, var mısın yok musun göremiyorum..

Öylece kalıyorum, kanıyorum ama anlatamıyorum..