Şimdilik acemi bakıyoruz hayata , korkarak.. Kucağımızda ufalanmış ekmek gibi dağınık yüzümüz.. Hüzün mevsimi çocukları derler ya , usturupsuz doğmuşuz, pusatsız.. Kahkahalarımızda olur , katıksız akşam sofralarına sunduğumuz .Biz güleriz, geceler susar bize . Biz güleriz, geceler utanır bizden .. Çünkü şiirlere sığınmış hikayelerimiz vardır, her kahkahamızda diş aralarından sızan hayata . Sonra oyuncaksız oyunlarımızdan çağrılırız, hep erkenden . Sonrasında hep erken büyüyeceğimiz , hep erken öleceğimiz oyunlarımızdan kopartılırız . Aslında hayattır çağıran bizleri , biz annemizden biliriz.. Tütsüsü erken yakılmış ömrümüzde ,dokunamadıklarımızı yazarız duvarınıza ,legal olmayan yollarla .Ürkek adımlarla kaçarız ,ve anneler bilmez yıkar :tüm çocukların ayışığıyla yıkandığını..Sonra caddeleri doldurur hasret trenlerinin acı sesi, tüm işçi çocukları bilir vardiye…

Gün bitti veysi Ve hala ufundayım gecenin veysi: Kaldırabilecegini sandıgımız bu oyunun sonunda yapmamız gereken bir şey yok artık.Şahidiz sadece yurtsuzlugumuza Geri kalan tüm olgular tabure yüksekliginde nağmelerime Birer nakarat ve yurtsuzlugumun rakamsal işaretine adanmış tümcüler. Şahitligimizi ise koskoca bir boşluga bırakıp.Agaç kabugunuza adıyorum veysi. Takvimlerden söküp attıgım yapraklara küfretiyorum kendime ama dermanı olmuyor yaralarıma. Ne yöne baksam tırpanlanan duygularımın geçmişine amiyenlik kaçıyor. Sonrasına yalın ayak çinedigimiz alışkanlıklarımızdan geriye zindanların sesizligi kaldı bilinç altımızda ve dimdik surların çevreledigi bu kenttin dar sokaklarını anşınladımaya sahiplendim. Utangaçlıgımı yitirdim veysi:Sahi elini gögsüme bastırmadan kavramaya bilirmisin. Fıratın neden bu denli coşkun oldugunu. ya da diclenin neden hüzün koktugunu. Nereden bilecektimki yoluna yasaklanmıştı adresim. Ve…

Gün bitti veysi Ve hala ufundayım gecenin veysi: Kaldırabilecegini sandıgımız bu oyunun sonunda yapmamız gereken bir şey yok artık.Şahidiz sadece yurtsuzlugumuza Geri kalan tüm olgular tabure yüksekliginde nağmelerime Birer nakarat ve yurtsuzlugumun rakamsal işaretine adanmış tümcüler. Şahitligimizi ise koskoca bir boşluga bırakıp.Agaç kabugunuza adıyorum veysi. Takvimlerden söküp attıgım yapraklara küfretiyorum kendime ama dermanı olmuyor yaralarıma. Ne yöne baksam tırpanlanan duygularımın geçmişine amiyenlik kaçıyor. Sonrasına yalın ayak çinedigimiz alışkanlıklarımızdan geriye zindanların sesizligi kaldı bilinç altımızda ve dimdik surların çevreledigi bu kenttin dar sokaklarını anşınladımaya sahiplendim. Utangaçlıgımı yitirdim veysi:Sahi elini gögsüme bastırmadan kavramaya bilirmisin. Fıratın neden bu denli coşkun oldugunu. ya da diclenin neden hüzün koktugunu. Nereden bilecektimki yoluna yasaklanmıştı adresim. Ve…

Yanlızlığımın ilk zamanlarıydı. çok iyi hatırlıyorum. O zamanda yoktun bugünki gibi, yarında olmayacaksın belki.. Sonbahardı! Evet yaprakların döküldüğü zamandı, güneşin hiç doğmadığı zamanlardı. Evet çok iyi hatırlıyorum ben o zamanları!! Unutulmaya yüz tutmuş sevdaları, ahları, haykırışları.. İyi hatırlıyorum senden iyi. Senin gittiğin zamanları, "dönücem belke" deyip hiç dönmediğin zamanları, gözyaşlarımı, yanlızlığımı çok iyi hatırlıyorum; dün gibi!! Acım yıllandı belki içimde, belki unutulmadı ama alışıldı bu bekleyişe ruhum gibi bedenimde… Gittin ve o gün bu gündür hiç dönmedin!

Korkuyorum. Hemde çok. Islak bir kedi gibi bir köşede tirtir titriyorum. Ürkek bakışlarım karanlığın içinde seni arıyor. Nerdesin ? ? ? Evet nerdesin, nerelerdesin benim kaybolan sevgim. Mevsimler girdi aramıza ve senden tek bir ses bile yok kulaklarımda çınlayan. Özledim seni dedikçe boğazımda düğümlenen heveslerim sadece ellerimde kalan. Bekliyorum bilmediklerimi sanki. Sessiz çığlıklar atıyorum saçmalayan sesimle. Korkuyorum. Bedenim kendi kendi zehirliyor. Ruhum satılmış. Kaçıncı kez kürek mahkumu oluyorum sevdanda. Sonsuzluğum oluyor tüm cezalar. Senin yolunda korkutmuyor ya ölüm beni, ama belirsizlik kemiriyor düşlerimi. Düşüşlerimde paramparça oluyorum tutmadığın için beni. N’olur tutsan sende ellerimi, sımsıkı sarsan n’olur. Sen… Ben… Nerdeyiz şimdi… Takvimler ömrümüzden çalarken günleri, hayat seni benden günbe gün uzaklaştırıyor.…

Tutulu dillerin gecede kulaklara mırıldandığı çocuk hikayeleri gibi üflendim sokaklara. Hani senin gözlerine yağmur biriktirdiğin zamanlarda ki kadar kimsesizim şimdilerde , bu kentte… Uzak denizlerden geçen gemiler misali, yağmur bulutların dağılsın diye rüzgar dileyen gözlerin kadar kimsesizim gökyüzünde … Düşlerime takılmış eğreti bir öğretinin peşinden ,ne desem kandırsam ki kendimi ; Her yenilgi başlangıç noktam dediğim ne çok kalbim var (seni sevdiğim ) bilsen .. Benim tüm sevdiklerim senken , öyle tedariksiz , öyle düz, hecesiz, vurgusuz .Hep biraz daha farklıyken , hep biraz daha benken . Ben herkes kadar senken acemi aynalar karşısında. Gülüşlerim ağır aksak ve çukurken , yanaklarımda. Seni nasıl anlatırımda kandırırım kendimi bilmiyorum .. Şehirlerin kesmekeş…