Yitiriyorum bazen sabır sandığım ümitleri.. Vakti çoktan geçmiş, hangi yöne salsam bilemedim; bahenesizim.. Kuytu karanlıklarımla bezenmiş bir avuç yalnızlık örülü tüm tercih sıralarında, kendime rastlamamaktan yoruldum. Tamamım sitemlerle örülü şimdilerde.. Sanki bütün o şarkılar benim için yazılmış, boşa kürek sallayan…

Boş bir varsayım, umutsuzluğa rağmen, sana rağmen bir umut içimdeki.. Kaybedilmiş günlerin tesellisi olur mu? Tüm geçkaldığım oyunlarıma, çocukluğuma mecbur bir tavırla, direnmeye müptela sancıların, tam ortasındayım; öyle halsiz, öyle hadsiz.. Dinmeyen yürek fırtınalarına itafen, yolların çıkmazına sürüklenen bir aşk,…

Bir şeylerin intikamını bıraktım ardımda, alamadım.. Ötekinin gölgesiyle sebebim oldun sen.. Öteki ve sen.. Bense luzumsuz.. Böyle vuslat olmaz! Yanılmış duyguların yalan çocuğu, içimi çeke çeke hergün anımsıyorum aynı gözleri.. Ne çok şeyin özetidir aslında iç çekmek.. Affetmek değil aslında,…

– uyur & uyanık – Uyandım yoksun.. Kahve molası, çay molası, kalmıyor dünün hiç bir tesellisi.. Unutmadım evet unutmadım ama hangi anın sancısı şimdi içimde, bir İstanbul içinde, geçmedi resimleri içtiğimde..

Yeni yetme hüzünlere müptela, kendimden sorumsuz günler, aynaya bakmaya mecalim yok.. Kıştır belki, yağmurdur bu efkar, geçer mi derdim; geçmez ki derdim.. Duvarların var, cevaplarım yok.. Bugün de günlerden sensizlik, hiç kutlu olmamış bir kimsesizlik.. Sabahlar da esmerse artık gecelere…

Bir şiir ısmarladım kendime kendime tutunarak.. Geceydi, elektirikler sönmüştü içimde.. Mavi bir karanlıktı gözlerimde okuduğum.. Gitme dedim, gittim. Ardımdan küfret istedim.. Bazen insan utancını saklayacak çöplük bulamaz ya, hayallerim kir pas içindeydi içimde.. Aptalın biriyim ben. Kelimelerle çürümüyormuş adıma biriken…

Şeffaf gecelere and olsun ki, kimse özlemedi seni benim kadar.. Yalana sığınmadan, dolana bulanmadan.. Tüm gizim gamzelerimde saklı, ama bir sen güldürdün yüzümü ansızın.. Sağlaması yapılınca aşklarımın eksikliğinin endamından utanır oldum.. Hep başkaları olacak yaralarımı saran ve benim olmayışını dolduramayan..…

Bu gece seni anmak için gelmedim bu meyhaneye, eski yağmurlar çocukluk kadar geçti.. Kahır dolu değil bak bu kadeh, örselenmiş bir sevdanın izlerini taşımıyor şu bağıran şarkı… Hasret intihara kalktı bu mekanda… Pişmanlığın kışlarında, yüreğime kar, İzmir’e hüzün yağsa da…

Yaşamak şakaya gelmez, büyük bir ciddiyetle yaşayacaksın bir sincap gibi meselâ, yani, yaşamanın dışında ve ötesinde hiçbir şey beklemeden, yani, bütün işin gücün yaşamak olacak. Yaşamayı ciddiye alacaksın, yani, o derecede, öylesine ki, meselâ, kolların bağlı arkadan, sırtın duvarda, yahut,…

Yara izinden kan damlamıyormuş.. Herşey birden bire olmadı, her şey o an değişti; parçalandım, yabancı ayaklardayım.. Ellerim kimin saçında, gözlerim neyin peşinde, sözlerim hangi sebepten dargın, öncelerim neden sonumda, muamma.. Öylesine saçmalamışım, çöz beni.. Güvenim, güvensizliğim bir de boşvermişim..